Η αδελφή
ημών Μαρία προσφέρει όλη της την ύπαρξη στον ενανθρωπήσαντα στο σώμα της,
Ευεργέτη της σωτηρίας του ανθρώπου, Θεό Λόγο και γίνεται μέτοχος της δόξης Αυτού
και «επεί Θεόν σαρκωθέντα τεκούσα
Θεοτόκος ονομάζεται». (Βασίλειος Σελευκείας).
Τον Ευεργέτη της σωτηρίας του ανθρώπου
Χριστό δοξάζει η Ορθόδοξη Εκκλησία και συνδοξάζει την Μητέρα Αυτού.
Όλα τα γεγονότα της επί γης ζωής της Θεοτόκου
τιμά η Εκκλησία και από αρχαία παράδοση παραλαμβάνει ότι κατά την στιγμή της κοιμήσεώς
της πάντες οι Απόστολοι, αυτοί που περιήλθαν την οικουμένη για την σωτηρία των
λαών, αυτοί που δημιούργησαν τις εκκλησιαστικές κοινότητες, οι οποίες υπάρχουν
μέχρι σήμερα, αυτοί με θαυμαστό τρόπο συγκεντρώθηκαν την ώρα της κοιμήσεως της
προκειμένου να γνωρίσουν και να μαρτυρήσουν την διαφορετικότητα του τρόπου
κοιμήσεώς Της. Η διαφορετικότητα αυτή έγκειται και στο ότι δημιούργησαν κατά
την ώρα της κοιμήσεως της μία σχέση ενότητος, είχαν μια σχέση πίστεως και αγάπης
με σύνδεσμο την Παναγία.
Όπως ο Χριστός ήταν σε σχέση με την Θεοτόκο στην
μήτρα της και οι διάδοχοι Του Απόστολοι ήταν σε σχέση με τη Θεοτόκο την ώρα της
κοιμήσεώς Της. Έτσι μέχρι σήμερα και ο Χριστός είναι με την Θεοτόκο και τους
πιστούς σε σχέση ενότητος στην Εκκλησία.
Αυτή η σχέση πραγματώνεται από κάθε πιστό
στην εκκλησιαστική σύναξη με την συμμετοχή του σε αυτήν και στην τράπεζα της
Θειας Ευχαριστίας μαζί με τους άλλους κοινωνούς του μυστηρίου. Μία σχέση που δεν είναι προσπάθεια ηθικής
βελτιώσεως, αλλά σχέση εμπιστοσύνης, οργανική σχέση οντολογικής αλλοιώσεως όπως
και οντολογική αλλοίωση υπέστη η Θεοτόκος με την σάρκωση του Θεού.
Όπως η Θεία Ευχαριστία είναι ελεύθερη σχέση
και κίνηση, εξάλλου ελευθερία σημαίνει κίνηση, έτσι και η ζωή της Παναγίας ήταν
μια σχέση κινήσεως, δηλαδή ελευθερίας, από της γεννήσεως της έως της εις
ουρανούς ανόδου της.
Στην προς ουρανούς άνοδο αυτή η Θεοτόκος πάντες
συνεκάλεσε τους Αποστόλους και συγκαλεί διαρκώς στην μία Θεια Ευχαριστία που
τελείται διαρκώς και στην οποία συμμετέχει όλο το πλήρωμα της Θεότητος και της
ανθρωπότητος Άγιοι, άνθρωποι, συνάνθρωποι ανεξαρτήτου διαφοράς, ζώντες και
κεκοιμημένοι. Οι κοινωνούντες του σώματος του Υιού Της γίνονται και δικοί της Υιοί,
αφού η σάρκα του Χριστού είναι σάρκα της Θεοτόκου.
Η
Θεοτόκος είναι όλο το πλήρωμα του κόσμου ανά τους αιώνες, είναι η αληθινή κοινωνία,
είναι η λύση και απάντηση στα ανά τους αιώνες δεινά του κόσμου, είναι η
προοπτική στην ιστορία που υποφέρει από την εγωιστική κίνηση του ανθρώπου,
είναι στάση ζωής πέρα από συναισθήματα, αλγόριθμους και δεδομένα, είναι ίδια η
ύπαρξη που δεν περιορίζεται, ύπαρξη που δεν έχει όρια, και που ορίζεται και υποστασιάζεται
μόνο όταν είναι σχέση με τον Υιό της και Θεό διά Πνεύματος Αγίου, αλλά και με
τους ανθρώπους στο μυστήριο της Εκκλησίας.
Και έτσι «Δια σου κεχαριτωμένη Τριάς αγία
και ομοούσιος εν τω κόσμω γνωρίζεται». (Γρηγόριος ο Θεολόγος). Δια της Θεοτόκου
δηλαδή γνωρίζεται η σχέση της Αγίας Τριάδος. Αυτή είναι η περί της Παναγίας διδασκαλία
δηλαδή η αληθινή βιουμένη σχέση Εκκλησίας πιστών και όχι γλυκανάλατες ιστοριούλες
χριστιανών ηθικολόγων περί μάνας, ή πολιτικάντικες εθνικιστικές κορώνες περί
προστάτιδας του όποιου έθνους ή οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση γίνεται για την
Παναγία εκτός Εκκλησίας.
Η Παναγία
σχέση κινείται από τον Θεό, από το Πνεύμα του Θεού εντός της Εκκλησίας Η σύλληψη
του Υιού και γέννηση Του, ο τρόπος με τον οποίο έγιναν αυτά μέσω της Μαρίας
είναι το σημάδι της όντως σχέσης Θεού και Ανθρώπων της σχέσης εμπιστοσύνης που
πραγματώνεται στο μυστήριο της Θειας Ευχαριστίας.
Αυτην την σχέση, τάφος και νέκρωση δεν
κράτησε και όπως ο Λόγος Θεός αναστήθηκε έτσι και η Παναγία νίκησε το κράτος
του θανάτου. Ό αιώνιος δυνάστης του ανθρώπου νικιέται από την Παναγία με την
χάρη του Θεού την στιγμή που έχουν συγκεντρωθεί όλοι οι Απόστολοι, δηλαδή όταν
υπάρχει η των Αποστόλων σύναξη, η των Αποστόλων ενότητα, η των Αποστόλων σχέση,
η των Αποστόλων Εκκλησία, η ανά τους αιώνες και εις τους αιώνες Εκκλησία.
Η νίκη αυτή κατά του θανάτου
πραγματοποιείται στην Παναγία επειδή προηγουμένως είχε πραγματοποιήσει μια
σχέση με τον Χριστό. Μια σχέση δια Πνεύματος Αγίου ενωτική μεταμορφωτική,
εξάλλου κάθε εκκλησιαστική σχέση είναι ενωτική και μεταμορφωτική.
Η εκκλησιαστική σχέση Χριστού και Παναγίας
έχει άλλη αχρονική προοπτική, πορεύεται με την ιστορία προς το μέλλον, το οποίο
δεν δεσμεύεται από ανθρώπινες σταθερές. Η Παναγία μόνο σε σχέση με τον Χριστό
και την Εκκλησία έχει λόγο ύπαρξης και τότε είναι η σχέση-νίκη κατά των
σταθερών και των δεδομένων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου