Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2019

Έτος αυτονομήσεως από το κατά συνθήκην ψεύδος της οικογένειας





Όταν ήταν δώδεκα ετών ο Χριστός φεύγει από τους γονείς του και βρίσκεται στον ναό, στον τότε χώρο λατρείας του Θεού των ομοεθνών του Ιουδαίων.
   Οι γονείς του τον αναζητούν. Με σημερινά κριτήρια θα λέγαμε ότι ο Ιησούς ως νέος και μάλιστα αρκετά νέος κάνει την επανάστασή του και φεύγει από το πατρικό του σπίτι.
   Αλλά επανάσταση για το ανθρώπινο γένος δεν είναι και όταν ο Χριστός με την γέννηση του λαμβάνει την ανθρώπινη φύση και με την περιτομή του προσλαμβάνει την ανθρώπινη μορφή και εκπληρώνει την ανθρώπινη νομοθεσία της εποχής του;
   Τίποτε δεν άφησε η Θεότητα του Χριστού που να μην το κάνει δικό της, που να μην το μεταμορφώσει, που να μην του δώσει μια νέα επαναστατική προοπτική, πλην βεβαίως της αμαρτίας που οδηγεί στον θάνατο. Έτσι λοιπόν και την αγάπη τής οικογένειας την μεταμορφώνει σε μία άλλου είδους σχέση, την σχέση με τον Πατέρα Θεό. Μία σχέση που δεν έχει στεγανά και προαπαιτούμενα μια ξεχωριστή σχέση που κάθε πρόσωπο επιθυμεί.
   Το ανθρώπινο πρόσωπο από την μικρή του ηλικία θέλει να αυτονομηθεί θέλει να ξεφύγει από την δυναστεία και τον έλεγχο της οικογένειας. Ο κάθε άνθρωπος κατά την ζωή του πραγματοποιεί τρεις μεγάλες εξόδους την έξοδο από την μήτρα της μητέρας του, την έξοδο από το στήθος όταν πλέον μπορεί και τρέφεται μόνος του και την έξοδο από την αγκαλιά τής μητέρας, από την αγκαλιά τής οικογένειας με την δική του αυτονόμηση.
   Οι έξοδοι αυτές είναι οδυνηρές και ιδιαιτέρως η απομάκρυνση από την οικογένεια, γιατί είναι δύσκολο να βρει κάποιος αγάπη, όπως την αγάπη της οικογενειακής εστίας, όπως την αγάπη τού πρώτου του σπιτιού.
   Όταν ρωτήθηκε ο Χριστός γιατί έφυγε από το σπίτι και τον αναζητούσαν οι δικοί του, είπε ότι είναι στο σπίτι του Πατέρα του. Σε έναν χώρο δηλαδή στοργής, ζεστασιάς, γιατί ο χώρος όπου υπάρχει πατρότητα είναι χώρος αγάπης.
   Συνήθως όταν οι νέοι φεύγουν από την ζεστασιά του σπιτιού τους αναζητούν καλύτερη και περισσότερη αγάπη. Αναζητούν την χωρίς όρια αγάπη. Στην αναζήτηση αυτή αρκετές φορές κάνουν λάθη και βρίσκουν επίπλαστη αγάπη, αγάπη υποκριτική και ψεύτικη, αγάπη επιφανειακή που σκοπό έχει την εκμετάλλευσή τους.
   Όμως ο Χριστός στην νεανική του αναζήτηση έδειξε ότι η αληθινή αγάπη είναι η αγάπη του Πατέρα Θεού και όπως κάθε πατρική αγάπη είναι πάντα στοργική, ειλικρινής και ανιδιοτελής. Είπε ότι είναι στο σπίτι του Πατέρα του, στον χώρο δηλαδή εκείνο όπου δεν υπάρχει υποκρισία, δεν υπάρχει φόβος αλλά όλα είναι γεμάτα ζωή, χαρά και φώς.
   Έτσι και κάθε άνθρωπος που αργά ή γρήγορα κάνει την έξοδό του προς αναζήτηση περισσότερης και καλύτερης αγάπης από αυτήν που βιώνει στην οικογένεια του, πρέπει να κατευθυνθεί και προς το σπίτι τού Πατέρα, στον χώρο δηλαδή όπου υπάρχουν τα λίγα και αναγκαία, τα πολλά και αιώνια, στον χώρο όπου τα στενά όρια τής οικογένειας καταργούνται και αρχίζουν τα όρια του απείρου, αρχίζει η συνάντηση με τους άλλους και με τον Χριστό, στον χώρο τής Εκκλησίας.



Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2019

Ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος.Εκκλησιαστικές φωτογραφίες του 20ου αιώνος. ανάρτηση 65η




π. Ιωήλ Γιαννακόπουλος






Το χρονικό της κοιμήσεως
 του π. Ιωήλ Γιαννακοπούλου (23-12-1966)

   Στις 23 Δεκεμβρίου 1966, ημέρα Παρασκευή καί ώρα 15.40 εξεδήμησε πρός Κύριο, μετά από σύντομη ασθένεια μιάς μόλις εβδομάδος, σε ηλικία 65 ετών ο εκλεκτός θεολόγος Κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Μεσσηνίας Αρχιμανδρίτης π. Ιωήλ Γιαννακόπουλος, Ιεροκήρυκας στον ενοριακό Ι. Ναό του Αγίου Νικολάου Καλαμάτας, γνωστός στούς θεολογικούς κύκλους της Ελλάδος από το εκτεταμένο συγγραφικό του έργο και μάλιστα από το πολύτομο υπόμνημά του στην Παλαιά Διαθήκη (Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών).
   Ο π. Ιωήλ Γιαννακόπουλος περί τα μεσάνυκτα της 16ης προς την 17η Δεκεμβρίου, υπέστη πνευμονικό οίδημα και έμφραγμα του μυοκαρδίου και μεταφέρθηκε εσπευσμένως από την παρά τήν Παραλία της πόλεως οικίας του στο Νοσοκομείο Καλαμάτας, όπου επί μία εβδομάδα κατεβλήθησαν απεγνωσμένες προσπάθειες διασώσεώς του από μέρους του επιστημονικού και λοιπού νοσηλευτικού προσωπικού, άνευ δυστυχώς αποτελέσματος.
   Ή είδηση της βαριάς ασθένειας του πατρός Ιωήλ Γιαννακοπούλου όταν έγινε γνωστή προκάλεσε βαθειά συγκίνηση στην κοινωνία της Καλαμάτας, η οποία τον εκτιμούσε για την πολύπλευρη πνευματική δράση, το ήθος και το θεολογικό του κύρος. Από τους πρώτους έσπευσε στο Νοσοκομείο ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος, ο οποίος εν συνεχεία επισκεπτόταν τον ασθενή δύο και τρεις φορές την ημέρα, και ευρισκόταν σε συνεχή επαφή με τους θεράποντες Ιατρούς. Την 21η ο Σεβασμιώτατος τέλεσε στο Νοσοκομείο Ευχέλαιο για τον βαρέως ασθενούντα π. Ιωήλ.
   Συγκινητικό ενδιαφέρον έδειξαν υπέρ του ασθενούς και πολλά από τα πνευματικά του τέκνα, ιδία δε οι μονάζουσες Αδελφές του παρά την Καλαμάτα Ησυχαστηρίου «Προφήτης Ίωήλ» το ιδρυθέν από αυτόν.
   Παρά ταύτα, και παρά τις εξαιρετικές προσπάθειες της ιατρικής επιστήμης, περί την 4η μεταμεσημβρινή ώρα της 23ης Δεκεμβρίου ο Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Γιαννακόπουλος παρέδωσε ήρεμα στα χέρια του Κυρίου το πνεύμα. Το πρωί της ίδιας ημέρας κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων, ενώ κατά τη διάρκεια της ασθενείας είχε πυκνώσει τις προσευχές του.
   Η είδηση του θανάτου του προκάλεσε βαθειά συγκίνηση. Αμέσως ό Σεβασμιώτατος μετέβη στο Νοσοκομείο και τέλεσε τρισάγιο.
   Ακολούθως μεταφέρθηκε η σορός του μεταστάντος στον Ι. Ναό του Αγίου Νικολάου, όπου και εκτέθηκε σε εικοσιτετράωρο λαϊκό προσκύνημα.
   Τήν 3η μεταμεσημβρινή ώρα της επομένης, Σάββατο παραμονής Χριστουγέννων, χοροστατούντος του Μητροπολίτου, συμπαραστατουμένου από τον Ιερό Κλήρο της πόλεως και άλλων Κληρικών, εψάλη έν μέσω συγκινητικών εκδηλώσεων πένθους, η νεκρώσιμος Ακολουθία, τήν οποία, έκτος των οικείων του αειμνήστου Αρχιμανδρίτου, παρακολούθησε ο Δήμαρχος Κ. Κουτουμάνος και πλήθος λαού, τα οποία είχαν κατακλύσει τον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου και τον προ αυτού χώρο.
   Εμπνευσμένο επικήδειο εξεφώνησε ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας, αναλύοντας τον λόγο του Παύλου: «Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τόν δρόμον τετέλεκα, τήν πίστιν τετήρηκα... απόκειται μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος, ον αποδώσει μοι ο Κύριος εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος Κριτής».
   Ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στη δράση και την κατά Χριστό βιοτή τού ταλαντούχου Κληρικού, και εξήρε τις πολλές του αρετές, την λαμπρή συγγραφική του επίδοση, και τον ένθεο και ευλογημένο ζήλο του. Αναφέρθηκε στον Προφήτη Ιωήλ, από τον όποιο έλαβε ο μεταστάς το φλογερό της πίστεως φρόνημα, και τόνισε την αρμονική συνεργασία κατά το διάστημα της ποιμαντορίας του.
   Ακολούθως κατέθεσε στεφάνι επί της σορού, εκ μέρους του λαού της πόλεως, ο διακρινόμενος γιά την αγάπη του προς την Εκκλησία Δήμαρχος Καλαμάτας Κ. Κουτουμάνος, ο οποίος τιμητικώς διέθεσε και τη Φιλαρμονική του Δήμου, για να παιανίζει κατά τήν εκφορά.
   Μετά σχηματίσθηκε νεκρική πομπή και ή σορός μεταφέρθηκε διά των οδών Κολοκοτρώνη, Αριστομένους, Πλατείας 23ης Μαρτίου, Υπαπαντής και Αναπαύσεως στήν προ του Κοιμητηρίου πλατεία. Τη νεκρική πομπή ακολούθησε ο Μητροπολίτης, ο Ιερός Κλήρος, ο Δήμαρχος, άλλοι επίσημοι και πλήθος λαού. Από το σημείο αυτό ο Σεβασμιώτατος και πολλοί άλλοι επέβησαν επί αυτοκινήτων και ακολούθησαν τη σορό μέχρι του Ησυχαστηρίου «Προφήτης-Ιωήλ», που βρίσκεται σε απόσταση δύο περίπου χιλιομέτρων ανατολικά της πόλεως, όπου έγινε ό ενταφιασμός.
   Ο π. Ιωήλ Γιαννακόπουλος ετάφη εγγύς του Ιερού Βήματος του ομωνύμου Ναού τού Ησυχαστηρίου του. Κατά την ώρα του ενταφιασμού εξελίχθηκαν συγκινητικές σκηνές.
   Ετσι αναπαύθηκε εν Κυρίω και τάφηκε την εσπέρα της 24ης Δεκεμβρίου 1966 σε ηλικία 65 ετών ευσεβής Κληρικός και εξαίρετος Συγγραφεύς και Διδάσκαλος Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Γιαννακόπουλος, του οποίου η μνήμη ας είναι αιωνία! (Περιοδικό Διδαχή της Ι.Μ. Μεσσηνίας τεύχος 219, 1967)