ΠΡΟΣ

ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΑΣ

ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

«...Οι άνθρωποι αυτοί “ πρέπει” να φέρονται έτσι, διαφορετικά θα αρρωστήσουν, ψυχικά ή σωματικά. Η αιρετικολογία τους αποτελεί και την “εργοθεραπεία” τους, για την ακρίβεια, δεν πρόκειται για πραγματική θεραπεία, αλλά για συντήρηση, εκτόνωση και ανακούφιση. Οποιαδήποτε προσπάθεια να πεισθούν λογικά θα αποβεί μάταιη».

(π. Βασίλειος Θερμός, Το Δίλημμα: Ορθοδοξία ή αίρεση, ως πρόβλημα ψυχικής ταυτότητας, Σύναξη τεύχος 59, 1996)

Μη πειθόμενος για μία και τελευταία φορά στα λεγόμενα του πατρός Βασιλείου Θερμού περί του ματαίου της απαντήσεως σε αιρετικολόγους, καταθέτω ψήγματα για προβληματισμό από όσους τουλάχιστον δεν βρίσκονται σε φάση θεραπείας.

Κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να είναι ό,τι θέλει, να πιστεύει όπου θέλει. Στην σημερινή κοινωνία ελάχιστα ενδιαφέρει πολλούς αν θα χαρακτηριστούν αιρετικοί.

Σαφώς και με ενέργειες των ηγετών της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας ή με συγκεκριμένες πολιτικές δεν συμφωνεί η Ορθόδοξη Πίστη.

Η πίστη της Ορθοδόξου Εκκλησίας κατοχυρώνεται με αποφάσεις Συνόδων και όχι από τις δικές μου απόψεις, του α΄ ή β΄ θεολόγου ή κληρικού, όσο σοφός κι αν είναι.

Ορθόδοξη Σύνοδος που να έχει καταδικάσει τους Ρωμαιοκαθολικούς ως αιρετικούς δεν υπάρχει.

Ας μην ξεχνούμε ότι στις Οικουμενικές Συνόδους συμμετείχε και η Εκκλησία της Ρώμης.

Ας μην ξεχνούμε ότι στις 7 Δεκεμβρίου 1965 έγινε και από τις δύο Εκκλησίες (Ορθόδοξη και Ρωμαιοκαθολική) η άρση του αφορισμού του 1054.

Βεβαίως και με τις απόψεις του Παπισμού έχουμε διαφορές. Βεβαίως και στο διάβα της ανθρώπινης ιστορίας υπήρξαν και υπάρχουν λάθη εκ μέρους της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, όπως Σταυροφορίες, Ιερά Εξέταση, Oυνία , εκπόρευση Αγίου Πνεύματος, πρωτείο, αλάθητο κ.α. Λάθη κάνουμε όλοι, κληρικοί και λαϊκοί, όλων των Εκκλησιών και όλων των Θρησκειών.

Όμως αφού εμείς κατέχουμε την αλήθεια, γιατί μας τρομάζουν οι άλλοι πιστοί άλλων ομολογιών;

Αν είμαστε αυτάρκεις στην πίστη μας, γνώστες της αλήθειας, ποιο το πρόβλημα να δείξουμε την όποια ανωτερότητά μας, παραχωρώντας στους αδελφούς μας Ρωμαιοκαθολικούς Χριστιανούς τόπο Λατρείας ;

(Εξάλλου ο Ορθόδοξος Ναός δεν είναι κάτι μαγικό. Τα υλικά του Ορθόδοξου Ναού καθαγιάζονται με την τέλεση της ευχαριστιακής συνάξεως, γι’ αυτό και η Ορθόδοξη Εκκλησία τελεί την Θεία Λειτουργία οποιαδήποτε ώρα και σε οποιοδήποτε τόπο).

Αν φοβόμαστε, τότε σημαίνει ότι δεν πιστεύουμε αληθινά στον Χριστό, διότι η αγάπη έξω διώχνει τον φόβο.

Η Ορθοδοξία όμως διαλέγεται και διάλογος δεν σημαίνει μόνο λόγια, αλλά και πράξη, πράξη συνάντησης.

Αλλά και αν κάποιοι θέλουν να χαρακτηρίζουν τους Ρωμαιοκαθολικούς ως αιρετικούς, τότε :

Γιατί ο Χριστός, όταν δεν τον δέχτηκαν οι Σαμαρείτες και οι μαθητές Του  Ιωάννης και Ιάκωβος ήταν έτοιμοι να κατεβάσουν πυρ από τον ουρανό για να καταστρέψει τους Σαμαρείτες, είπε: «ουκ ήλθον ψυχάς ανθρώπων απολέσαι αλλά σωσαι»; (Λουκ Θ’ 54-56)

Γιατί ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης αναφέρει: «Ο πάτερ Κασσιανός έλεγε πως όλοι οι αιρετικοί θα χαθούν.

-    Εγώ αυτό δεν το ξέρω, αλλά πιστεύω μόνο στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Σ’ αυτήν βρίσκεται η χαρά της σωτηρίας με τη Χριστομίμητη ταπείνωση;» (Αρχ. Σωφρόνιος, «Ο Γέροντας Σιλουανός του Άθω», σελ. 521).

Γιατί «καρδία ελεήμων είναι καύσις καρδίας υπέρ πάσης της κτίσεως, ήγουν υπέρ των ανθρώπων, και των ορνέων, και των ζώων, και των δαιμόνων, και υπέρ πάντος κτίσματος... Και δεν δύναται να υποφέρει να βλέπει ή ν’ ακούει βλάβην τινά ή λυπηρόν εις την κτίσιν. Και δια τούτο  εύχεται και υπέρ των εχθρών της αληθείας και υπέρ των βλαπτόντων αυτόν...»; (Ισαάκ ο Σύρος, Ασκητικός Λόγος 81)

Μήπως ισχύει αυτό που λέγει ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής;

 «Επειδή ημείς εσμέν φιλόϋλοι και φιλήδονοι, και ταύτα της εντολής μάλλον προτιμώντες δια τούτο τους μισούντας αγαπήσαι ου δυνάμεθα αλλά και τους αγαπώντας δι’ ταύτα πολλάκις αποστρεφόμεθα...» (PG 90,917).

Για όσους όμως αποφεύγουν βαρύγδουπους χαρακτηρισμούς ισχύουν:

•   « Ότε του πυρός τας γλώσσας διένειμε, εις ενότητα πάντας εκάλεσε.  Και συμφώνως δοξάζομεν το Παναγιον Πνεύμα...»

•   «Καλότυχη είναι η ψυχή που αγαπά τον αδελφό της, γιατί ο αδελφός μας είναι η ζωή μας» ( Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης)

•   «...Ναι συνέβη πολλές φορές στον Πατριάρχη να μιλήσει για “τον πρεσβύτερον αδελφόν ημών, τον Πάπαν Ιωάννην Παύλον Β΄”,  “τον  επίσκοπον της αρχαίας Ρώμης, μεθ’ ου εν κοινωνία αγάπης ευρισκόμεθα”. Πάντα όμως διευκρίνιζε ότι δεν θα μπορούσε κανείς να προχωρήσει προς την ενότητα παρά μόνο εν φόβω Θεού, εν ειλικρινεία και συνέσει... Ο Πάπας απάντησε ότι πράγματι η εξουσία του δεν έχει νόημα παρά ως διακονία... Οι πιστοί χειροκρότησαν για πολύ τους δύο άνδρες και επευφήμησαν τον εναγκαλισμό τους πάνω στο τάφο του αποστόλου Πέτρου . Μαζί ήρθαν στο κεντρικό εξώστη της βασιλικής για να πουν την προσευχή Angelus και να δώσουν την ευλογία τους στο πλήθος. Και όταν αυτοί επρόκειτο να διασκορπισθούν ο Πατριάρχης τους φώναξε :

“ Θάρρος ! Ας έχουμε αγάπη!”»

( Olivier Clement, Η αλήθεια ελευθερώσει υμάς – Συνομιλώντας με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο Α’ ,σελ 242)

Ο δρόμος για την ενότητα είναι μακρύς και οδηγός είναι μόνο ο γνήσιος διάλογος αγάπης και “όχι” φανατισμοί και  μισαλλοδοξίες.

γράφει ο Ιωάννης Μπουγάς,

ο ονομαζόμενος: αθεολόγητος,

αιρετικός, άπιστος, υλιστής,

μασόνος, πνευματιστής,

ορθολογιστής, βλάσφημος,

ασεβής, αρνητής, 

ανερυθρίαστος, θεολόγος.