ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΛΛΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Αθόρυβα ζουν στην Ιερά Μονή του Προφήτου Ιωήλ στην Καλαμάτα άνθρωποι άλλης αγάπης. Μοναχές που επέλεξαν άλλον τρόπο να προσεγγίσουν τον Θεό, τον τρόπο της άσκησης, τον τρόπο της προσευχής.
Οι μονάστριες αυτές αποτελούν τους οδηγούς για την Θέωση, τους «δρομοδείχτες», οι οποίοι καθορίζουν την ορθή πορεία των πιστών προς την Αλήθεια.
Συνηθίζουμε να μιλάμε για τους μοναχούς του Αγίου Όρους , τους μεγάλους Στάρετς, τους ασκητές της ερήμου, όμως δίπλα μας, κοντά μας βρίσκονται οι ταπεινές ασκήτριες της Μονής του Προφήτου Ιωήλ Καλαμάτας. Μοναχές που δεν έχουν απωλέσει την μέθοδο της ορθοδόξου ευσεβείας, δεν εξαρτώνται από τον κόσμο και τις εξουσίες του, και δεν ανατρέπουν ούτε υπονομεύουν τους εκκλησιαστικούς θεσμούς.
Η δική μας πραγματικότητα: «Άταχτες σφηκοφωλιές πολυόροφων χτισμάτων και τα σωθικά τους λαβύρινθοι. Διάδρομοι, ανελκυστήρες, κλιμακοστάσια. Κάπου εκεί μέσα μια πόρτα είναι η δική μας. Κλείνει προστατευτικά πίσω μας, ορίζει τον χώρο τής δικής μας ζωής.
Στρώνουμε τραπέζι, ανοίγουμε μια μπουκάλα κρασί, κάνουμε έρωτα. Για κάποια χρόνια ζούμε την ψευδαίσθηση τού αιωνίου, τής αδιατάραχτης διάρκειας. Και η κλεψύδρα τού θανάτου καταπίνει τις στιγμές, τους μήνες, τις εποχές.». (Χ. Γιανναράς). Η μία πραγματικότητα. Επιλέγεις να σε καταπιεί η κλεψύδρα τού θανάτου.
Η άλλη πραγματικότητα: η βιασύνη για συνάντηση με την Πηγή τής Ζωής. Η πραγματικότητα που επέλεξαν οι μοναχές του Προφήτου Ιωήλ. Αυτές ασφυκτιούν στους ανθρώπινους περιορισμούς και επιθυμούν το άνοιγμα στην κοινωνία με την Αιώνια Αγάπη.
Δρόμος, η προσευχή. Η προσευχή που είναι: «κατά την αυτής ποιότητα, συνουσία και ένωσις ανθρώπου και Θεού.». (Ιωάννης της Κλίμακος)
Στο διάβα των αιώνων απλοί μοναχοί μεταμορφώνονται με την προσευχή και ακτινοβολούν το Φως τής Αγιότητας. Αθόρυβα, ταπεινά έτσι που ο κόσμος δεν το αντιλαμβάνεται. Εκεί στην Μονή μέσα στην πόλη, όχι στην μοναξιά τής ερήμου, η χάρη τού Θεού μετατρέπει όλη την ύπαρξη των προσευχομένων σε ναό Πνεύματος Αγίου.
Αξιωνόμαστε να συναντούμε αυτούς τους κρυμμένους θησαυρούς, να γαντζωνόμαστε από τις εμπειρίες τους και να βαδίζουμε το δρόμο τού αγώνα, που για τον καθένα μας ορίζει η Εκκλησία τού Χριστού.
Η δύναμη τής προσευχής επηρεάζει όχι μόνο τις ίδιες τις μοναχές αλλά τους πάντες και τα πάντα γύρω τους.
Η προσευχή τελείται για όλους και για όλα. Για τους γνωστούς και φίλους, για τους εχθρούς, για την φύση.
«Ο κόσμος στέκεται με την προσευχή, κι όταν αδυνατίση η προσευχή, τότε ο κόσμος θα χαθή… Ίσως πης πως τώρα δεν υπάρχουν τέτοιοι μοναχοί, που να προσεύχωνται για όλο τον κόσμο. Κι εγώ σου λέω πως όταν λείψη από την γη αυτή η προσευχή, θα χαθή ο κόσμος και θα έλθουν μεγάλες καταστροφές. Ήδη υπάρχουν και τώρα.». (Αγ. Σιλουανός ο Αθωνίτης).
Η κάθε ανθρώπινη ενέργεια συμπληρώνεται με την προσευχή. Η διαρκής επίκληση τού ονόματος τού Χριστού κάμει τις μονάστριες ικανές να αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες, τον σημερινό Γολγοθά, και παράλληλα δημιουργείται ο «χώρος» στην καρδιά τους για να γίνουν κατοικητήριο τού Θείου Φωτός.
Ολόκληρη η ψυχοσωματική οντότητά τους προσεγγίζει τον Χριστό. Όπως ο Χριστός με το σώμα μετεμορφώθη έτσι και η ανθρώπινη σάρκα δεν μένει ξένη ούτε αμέτοχη των Θείων Εμπειριών που χαρίζει η προσευχή.
«Μακάριοι οι τω Θείω φωτί πλησιάσαντες και ένδον αυτού εισελθόντες και φως όλοι γενόμενοι συγκραθέντες αυτώ.». (Συμεών Νέος ο Θεολόγος).
Στον αιώνα μας, ανάμεσά μας, αθόρυβα, υπάρχουν οι μοναχές αυτές, που με την προσευχή τους μεταμορφούνται από το Φως τού Χριστού και πλησιάζουν το Θεό. Φυσικά δεν θα τις δούμε σε τηλεοπτικά παράθυρα άχρηστων πληροφοριών αλλά, ελάχιστα υποψιασμένοι αν είμαστε, θα γευτούμε την ταπεινή γλυκύτητα των λόγων και των έργων τους, στους χώρους που λάθρα βιώνουν.
Ο Αγ. Ιωάννης τής Κλίμακος διαχρονικά περιγράφει τον άνθρωπο τής προσευχής. Ακολουθώντας τον μπορούμε να κατανοήσουμε τις ασήμαντες αυτές ασκήτριες, που συμπεριφέρονται σαν βασιλιάδες:
«Γίνε σαν βασιλιάς μέσα στην καρδιά σου, καθισμένος ψηλά πάνω στο θρόνο τής ταπεινοσύνης, και προστάζεις το γέλιο: πήγαινε, και πηγαίνει. Προστάζεις το γλυκό κλάμα: έλα, και έρχεται. Προστάζεις και το σώμα, που είναι και υπηρέτης και τύραννος: κάνε αυτό και το κάνει.».
Μοναχές που ξεπερνούν καθημερινά τις θρησκευτικές συγκινήσεις, την ήσυχη συνείδηση υπακοής στις "εντολές τού Θεού" και κάποιες μεταφυσικές επαγγελίες, άσχετες με την πραγματική και άμεση εμπειρία.
Οι Μοναχές της Μονής του Προφήτου Ιωήλ Καλαμάτας αλλάζουν καθημερινά τις όποιες κατεστημένες θρησκευτικές επιθυμίες των πιστών αλλά και των μη πιστών, με την πράξη τους και τον λόγο τους και σαρκώνουν τους λόγους του Ιωάννου της Κλίμακος:
«Μακάριος όστις τοιούτον προς Θεόν εκτήσατο έρωτα, οίον μανικός εραστής προς την εαυτού ερωμένην κέκτηται.».
Ι.Π.Μ.
ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΛΛΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Αθόρυβα ζουν στην Ιερά Μονή του Προφήτου Ιωήλ στην Καλαμάτα άνθρωποι άλλης αγάπης. Μοναχές που επέλεξαν άλλον τρόπο να προσεγγίσουν τον Θεό, τον τρόπο της άσκησης, τον τρόπο της προσευχής.
Οι μονάστριες αυτές αποτελούν τους οδηγούς για την Θέωση, τους «δρομοδείχτες», οι οποίοι καθορίζουν την ορθή πορεία των πιστών προς την Αλήθεια.
Συνηθίζουμε να μιλάμε για τους μοναχούς του Αγίου Όρους , τους μεγάλους Στάρετς, τους ασκητές της ερήμου, όμως δίπλα μας, κοντά μας βρίσκονται οι ταπεινές ασκήτριες της Μονής του Προφήτου Ιωήλ Καλαμάτας. Μοναχές που δεν έχουν απωλέσει την μέθοδο της ορθοδόξου ευσεβείας, δεν εξαρτώνται από τον κόσμο και τις εξουσίες του, και δεν ανατρέπουν ούτε υπονομεύουν τους εκκλησιαστικούς θεσμούς.
Η δική μας πραγματικότητα: «Άταχτες σφηκοφωλιές πολυόροφων χτισμάτων και τα σωθικά τους λαβύρινθοι. Διάδρομοι, ανελκυστήρες, κλιμακοστάσια. Κάπου εκεί μέσα μια πόρτα είναι η δική μας. Κλείνει προστατευτικά πίσω μας, ορίζει τον χώρο τής δικής μας ζωής.
Στρώνουμε τραπέζι, ανοίγουμε μια μπουκάλα κρασί, κάνουμε έρωτα. Για κάποια χρόνια ζούμε την ψευδαίσθηση τού αιωνίου, τής αδιατάραχτης διάρκειας. Και η κλεψύδρα τού θανάτου καταπίνει τις στιγμές, τους μήνες, τις εποχές.». (Χ. Γιανναράς). Η μία πραγματικότητα. Επιλέγεις να σε καταπιεί η κλεψύδρα τού θανάτου.
Η άλλη πραγματικότητα: η βιασύνη για συνάντηση με την Πηγή τής Ζωής. Η πραγματικότητα που επέλεξαν οι μοναχές του Προφήτου Ιωήλ. Αυτές ασφυκτιούν στους ανθρώπινους περιορισμούς και επιθυμούν το άνοιγμα στην κοινωνία με την Αιώνια Αγάπη.
Δρόμος, η προσευχή. Η προσευχή που είναι: «κατά την αυτής ποιότητα, συνουσία και ένωσις ανθρώπου και Θεού.». (Ιωάννης της Κλίμακος)
Στο διάβα των αιώνων απλοί μοναχοί μεταμορφώνονται με την προσευχή και ακτινοβολούν το Φως τής Αγιότητας. Αθόρυβα, ταπεινά έτσι που ο κόσμος δεν το αντιλαμβάνεται. Εκεί στην Μονή μέσα στην πόλη, όχι στην μοναξιά τής ερήμου, η χάρη τού Θεού μετατρέπει όλη την ύπαρξη των προσευχομένων σε ναό Πνεύματος Αγίου.
Αξιωνόμαστε να συναντούμε αυτούς τους κρυμμένους θησαυρούς, να γαντζωνόμαστε από τις εμπειρίες τους και να βαδίζουμε το δρόμο τού αγώνα, που για τον καθένα μας ορίζει η Εκκλησία τού Χριστού.
Η δύναμη τής προσευχής επηρεάζει όχι μόνο τις ίδιες τις μοναχές αλλά τους πάντες και τα πάντα γύρω τους.
Η προσευχή τελείται για όλους και για όλα. Για τους γνωστούς και φίλους, για τους εχθρούς, για την φύση.
«Ο κόσμος στέκεται με την προσευχή, κι όταν αδυνατίση η προσευχή, τότε ο κόσμος θα χαθή… Ίσως πης πως τώρα δεν υπάρχουν τέτοιοι μοναχοί, που να προσεύχωνται για όλο τον κόσμο. Κι εγώ σου λέω πως όταν λείψη από την γη αυτή η προσευχή, θα χαθή ο κόσμος και θα έλθουν μεγάλες καταστροφές. Ήδη υπάρχουν και τώρα.». (Αγ. Σιλουανός ο Αθωνίτης).
Η κάθε ανθρώπινη ενέργεια συμπληρώνεται με την προσευχή. Η διαρκής επίκληση τού ονόματος τού Χριστού κάμει τις μονάστριες ικανές να αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες, τον σημερινό Γολγοθά, και παράλληλα δημιουργείται ο «χώρος» στην καρδιά τους για να γίνουν κατοικητήριο τού Θείου Φωτός.
Ολόκληρη η ψυχοσωματική οντότητά τους προσεγγίζει τον Χριστό. Όπως ο Χριστός με το σώμα μετεμορφώθη έτσι και η ανθρώπινη σάρκα δεν μένει ξένη ούτε αμέτοχη των Θείων Εμπειριών που χαρίζει η προσευχή.
«Μακάριοι οι τω Θείω φωτί πλησιάσαντες και ένδον αυτού εισελθόντες και φως όλοι γενόμενοι συγκραθέντες αυτώ.». (Συμεών Νέος ο Θεολόγος).
Στον αιώνα μας, ανάμεσά μας, αθόρυβα, υπάρχουν οι μοναχές αυτές, που με την προσευχή τους μεταμορφούνται από το Φως τού Χριστού και πλησιάζουν το Θεό. Φυσικά δεν θα τις δούμε σε τηλεοπτικά παράθυρα άχρηστων πληροφοριών αλλά, ελάχιστα υποψιασμένοι αν είμαστε, θα γευτούμε την ταπεινή γλυκύτητα των λόγων και των έργων τους, στους χώρους που λάθρα βιώνουν.
Ο Αγ. Ιωάννης τής Κλίμακος διαχρονικά περιγράφει τον άνθρωπο τής προσευχής. Ακολουθώντας τον μπορούμε να κατανοήσουμε τις ασήμαντες αυτές ασκήτριες, που συμπεριφέρονται σαν βασιλιάδες:
«Γίνε σαν βασιλιάς μέσα στην καρδιά σου, καθισμένος ψηλά πάνω στο θρόνο τής ταπεινοσύνης, και προστάζεις το γέλιο: πήγαινε, και πηγαίνει. Προστάζεις το γλυκό κλάμα: έλα, και έρχεται. Προστάζεις και το σώμα, που είναι και υπηρέτης και τύραννος: κάνε αυτό και το κάνει.».
Μοναχές που ξεπερνούν καθημερινά τις θρησκευτικές συγκινήσεις, την ήσυχη συνείδηση υπακοής στις "εντολές τού Θεού" και κάποιες μεταφυσικές επαγγελίες, άσχετες με την πραγματική και άμεση εμπειρία.
Οι Μοναχές της Μονής του Προφήτου Ιωήλ Καλαμάτας αλλάζουν καθημερινά τις όποιες κατεστημένες θρησκευτικές επιθυμίες των πιστών αλλά και των μη πιστών, με την πράξη τους και τον λόγο τους και σαρκώνουν τους λόγους του Ιωάννου της Κλίμακος:
«Μακάριος όστις τοιούτον προς Θεόν εκτήσατο έρωτα, οίον μανικός εραστής προς την εαυτού ερωμένην κέκτηται.».
Ι.Π.Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου