Παιδαγωγοί και κάμερα

   Η παιδεία δεν είναι δικαίωμα που έχει ο κάθε ένας καταναλωτικός τεχνάνθρωπος του πληκτρολογίου και της οθόνης. Δεν είναι απαίτηση για χορήγηση επιδομάτων όπως η συνδικαλιστική νοοτροπία στο χώρο της ελληνικής παίδευσης προτείνει και οι γερασμένοι στην ψυχή εκπαιδευτικοί αποδέχονται. Η παιδεία πάσχει από την αρρώστια του σύγχρονου ανθρώπου, την πλεονεξία, την αγάπη για το κέρδος, το θέαμα, ασθένεια που εκμεταλλεύεται ο κάθε μικροκομματάρχης ψηφοθηρών, λεγόμενος υπουργός της Παιδείας.

   Η παιδεία δεν μετριέται με ποσοστά επιτυχίας ή αποτυχίας στις λεγόμενες εξετάσεις για την εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση μέσα από ένα σύστημα, που αποδείχθηκε ότι είναι ταξικό, δηλαδή είναι θέμα πληρωμής από τον γονέα ενός καλού φροντιστή.

   Η αληθινή παιδεία είναι μαρτύριο. Είναι μαρτυρία απέκδυσης του εγώ από την μεριά του διδάσκοντος και συνάντησης του διδασκομένου εντός και εκτός αιθούσης.

   Ο δάσκαλος προσπαθεί να είναι ελεύθερος από τα πάθη και τα λάθη του, δεν προσβάλλει την ελευθερία του μαθητή και τον διακονεί αγαπητικά. Κάθε καταναγκασμός και αυτός της λεγομένης ζωντανής αναμεταδόσεως του μαθήματος μέσω τοποθετημένης στη τάξη κάμερας, είναι ένας ιδιότυπος καταναγκασμός της νεανικής προσωπικότητας, προσβάλλει την ελευθερία του προσώπου-μαθητή και τον οδηγεί στην απομόνωση, στην αντίδραση (πολλές φορές σιωπηλή), τον κατευθύνει στην κοινωνία της έλλειψης των σχέσεων, του δείχνει τον δρόμο να γίνει και αυτός ένας εκμεταλλευτής του συνανθρώπου του, διότι πολύ απλά του δείχνει τον τρόπο του φαίνεσθαι και όχι του είναι.

   Ευτυχώς την αλήθεια ότι η παιδεία είναι μαρτυρία διασώζουν οι πλείστοι Παιδαγωγοί-πρόσωπα που είναι ερωτευμένοι με τα πρόσωπα-μαθητές τους. Και αυτοί μαρτυρούν χωρίς κάμερες και βιντεοκλήσεις.

   Μαρτυρούν οι παιδαγωγοί που διανύουν πολλά χιλιόμετρα την ημέρα για να διδάξουν στα λίγα παιδιά των σχολείων της επαρχίας.

   Μαρτυρούν οι δάσκαλοι που αγωνιούν αν οι μαθητές τους είναι χαρούμενοι, αν χαμογελούν.

   Μαρτυρούν οι καθηγητές που ακόμα και μέσα από τυπικά αναλυτικά προγράμματα επιλέγουν ότι πιο γνήσιο για το μαθητή τους.

   Μαρτυρούν όλοι οι παιδαγωγοί που δίνουν τον εαυτό τους, την ύπαρξή τους όλη για το σχολείο της συνάντησης, το σχολείο της σχέσης, το σχολείο του προσώπου.

   Και μαρτυρίες πολλές...

   Ατέλειωτος ο αριθμός των δασκάλων-καθηγητών που επιθυμεί την παιδεία της θυσίας, την παιδεία των υποχρεώσεων.

   Αυτή τη θυσία ανώνυμοι και επώνυμοι «εκπαιδευτικοί» ακολουθούν και σήμερα και δεν εμπορεύονται την δίψα για μάθηση των νέων μας. Νοηματοδοτούν, στοχεύουν στην δημιουργία ανθρώπων που να γνωρίζουν την σύγχρονη επιστήμη και να είναι ερευνητές της ανθρώπινης ύπαρξης και του σύμπαντος, να μαθαίνουν τη χρήση των τεχνολογικών επιτευγμάτων, αλλά πολύ περισσότερο διδάσκουν την αγαπητική συνύπαρξη των ανθρώπων κατι το οποίο δεν καταγράφεται σε κάμερες.

   Ελεύθερα ο Παιδαγωγός, χωρίς τον καταναγκασμό που επιβάλλει κάθε παρουσία κάμερας, επιλέγει ποια νοοτροπία θα ακολουθήσει. Αυτήν που οδηγεί στην ανυπαρξία, τον απρόσωπο καταναλωτισμό ή αυτήν που οδηγεί στην αγαπητική σχέση.

   Γιατί ο Παναγιώτης, η Ελένη, η Αϊσέ, ο Μιχάλης, ο Άρμιν, η... ο... κάθε μαθητής πρόσωπο ερωτά:

«Ω τι το πράγμα το κρυπτόν πάση κτιστή ουσία;

Και τι το φως το νοητόν, ο τινί ουχ οράται;

Και τις ο πλούτος ο πολύς;...

Περιπατώ, και καίομαι ζητώ ώδε, κακείσε,

και ουδαμού τον εραστήν ευρίσκω της ψυχής μου».

   Επειτα από την ερευνητική αγαπητική σχέση με τον αληθινό Παιδαγωγό στο σχολείο που δεν χρειάζεται καμμία αναμετάδοση αυτής της σχέσης, ο μαθητής απαντά:

«Όλος περιπλεκόμενος, όλον καταφιλεί με,

όλον τε δίδωσιν αυτόν εμοί τω αναξίω,

και εμφορούμαι της αυτού αγάπης και του κάλλους,

και ηδονής, και γλυκασμού εμπίπλαμαι του θείου.

Μεταλαμβάνω του φωτός, μετέχω και της δόξης,

και λάμπει μου το πρόσωπο, ως και του ποθητού μου,

και άπαντα τα μέλη μου γίνονται φωτοφόρα.

Ωραίων ωραιότερος τότε αποτελούμαι.

Πλουσίων πλουσιώτερος, και δυνατών απάντων

υπάρχω δυνατώτερος, και βασιλέων μείζων,

και τιμιώτερος πολύ των ορωμένων πάντων...».

   Αυτή είναι η αληθινή παιδεία να γίνεται διαρκώς ο μαθητής ωραίων ωραιότερος, κάτι το οποίο δεν καταγράφεται με κάμερα.

   Αφελής ερώτηση: εν έτει 2020 κα Υπουργέ του Μινιστερίου της Παιδείας μπορείτε να βρείτε μια κάμερα που να καταγράφει την αναζήτηση, μετοχή, λάμψη, ερωτική αλληλοπεριχώρηση ανάμεσα σε Παιδαγωγό και Μαθητή;

   Αν τα καταφέρετε οι εκπαιδευτικοί θα την τοποθετήσουν όλοι στις αίθουσες τους, γιατί είναι μάρτυρες που αφοσιώνονται στον νέο άνθρωπο, γεμάτοι πίστη για το έργο τους, που γίνονται ολοκαύτωμα για τον μαθητή. Είναι ήρωες, μάρτυρες μιας άλλης αγάπης, ενεργού αγάπης που χρειάζεται δουλειά και επίμονη αυτοκυριαρχία, υπαρξιακά βιώματα που δεν μπορεί να «συλλάβει» η κάμερα.

   Η κάμερα αγνοεί το δάκρυ, το χαμόγελο, τη χαρά, τη δημιουργία τού νέου, και αργά ή γρήγορα ο νέος θα την απορρίψει και έχει τον τρόπο, ιδιαίτερα σήμερα την εποχή της τεχνολογικής επανάστασης.

   Θα την απορρίψει την κάμερα (κονσέρβα) γιατί θα «περιπατεί» και θα «καίεται» ζητώντας «ώδε κακείσε» την παιδεία που δεν καταγράφεται με κάμερα, την παιδεία που σχετίζει και σχετίζεται, την παιδεία της χαράς.