Δευτέρα 31 Αυγούστου 2020
Σάββατο 29 Αυγούστου 2020
Ο θάνατος του «εμποράκου»- Οι ιερείς πωλητές βιβλίων δεν ανήκουν στο εκκλησιαστικό σώμα
Τα
τελευταία χρόνια πολυδιαφημιζόμενοι ιερείς–συγγραφείς και έμποροι των βιβλίων
τους εντός του εκκλησιαστικού χώρου, εκμεταλλεύονται την αφέλεια, τον πόνο, την
αγωνία, την κατάθλιψη και άλλες ασθένειες πολλών μελών του εκκλησιαστικού
σώματος πουλώντας τα βιβλία τους και ενδεχομένως διαφόρους τρόπους θεραπείας
των ψυχολογικών και όχι μόνο, προβλημάτων των ασθενούντων χριστιανών. Αυτά τα
βιβλία πωλούνται σε όλο τον κόσμο, όπου ανθεί ο θρησκευτικός πουριτανισμός.
Η
πώληση αυτή πραγματοποιείται συνήθως εντός Εκκλησίας πάντα και φορώντας το ράσο
που φορά και ο κάθε παπάς, είτε ευρίσκεται στο κέντρο των Αθηνών π.χ. στο Κολωνάκι,
είτε ευρίσκεται στο μικρότερο χωριό της Ελλάδος και τρέχει να εξυπηρετήσει λειτουργικά
δύο και τρείς ενορίες. Το «ράσο» που για όλους τους ιερείς την ίδια έχει χάρη,
τις ίδιες μυστηριακές πράξεις τελεί και δεν χρειάζεται η δια μέσου του Fb και
άλλων μέσων κοινωνικής δικτύωσης διαφήμιση για την ποιμαντική πράξη αφού βεβαίως
η ανά τον κόσμο πώληση βιβλίων δεν είναι ποιμαντική μέριμνα.
Εντός του εκκλησιαστικού χώρου και φορώντας
το ράσο οι βιβλιοπώλες αυτοί ιερείς δημιουργούν, με την συμμετοχή οπαδών εμπορική
(άραγε φορολογούνται;) αλυσσίδα διακίνησης, ανά τις Μητροπόλεις της Ελλάδος,
βιβλίων καλογραμμένων και καλοτυπωμένων που αγγίζουν με ωραίους λόγους τις ευαίσθητες
χορδές των ψυχών των ταλαιπωρημένων πιστών, οι οποίοι τρέχουν στις παρουσιάσεις
των βιβλίων, στις οποίες τις περισσότερες φορες ομιλεί και ο φωτισμένος
ιερεύς-συγγραφεύς και εν συνεχεία οι δικοί του άνθρωποι πωλούν τα βιβλία του. Είναι
γνωστό στην Εκκλησία ποιός λέει ωραίους λόγους και μετασχηματίζεται σε Άγγελο
φωτός.
Τα με διδακτισμό και γεμάτα «καλές» πράξεις βιβλία
τους σημειώνουν αρκετές πωλήσεις, με αποτέλεσμα πολλοί χριστιανοί να
σχηματίσουν λαθεμένη αντίληψη για τον εκκλησιαστικό τρόπο ζωής, να γίνουν
οπαδοί του γκουρού συγγραφέως και ενδεχομένως να βλαπτούν οντολογικά.
Ετσι
με την πώληση των βιβλίων, τις συμβουλές μέσω διαδικτύου, τις ομιλίες δημιουργούν
γύρω από τον εαυτό τους τον μύθο του καλού κληρικού που δεν εργάζεται
ποιμαντικά σε μία ενοριακή σύναξη, δεν λειτουργεί σε μια τοπική ευχαριστιακή τράπεζα,
αλλά κινείται-περιφέρεται, γιατί από ότι φαίνεται είναι δύσκολο να παραμείνεις σταθερός
όπως παραμένουν χιλιάδες κληρικοί, όταν είσαι διασπασμένη προσωπικότητα.
Διάσπαση που όταν έρχεται το πλήρωμα του χρόνου είναι φυσικό να οδηγήσει τους
πωλητές-ιερείς στην αποβολή του ράσου αφού ως έμποροι βιβλίων κέρδισαν πολλά
χρήματα. Αν βεβαίως παρουσίαζαν αυτά τα βιβλία χωρίς το ράσο κανείς δεν θα το
αγόραζε αφού ο κάθε πιστός έχει χορτάσει από γλυκανάλατες ιστοριούλες του
κατηχητικού του.
Ευτυχώς τελευταία η παθογένεια αυτή αρχίζει
να θεραπεύεται και να «γλυτώνει» η Εκκλησία από διασπαστικές προσωπικότητες προτεσταντικού
τύπου που εκμεταλλευόμενες την πίστη πολεμούν την ενότητα της ευχαριστιακής
συνάξεως και παρασύρουν τους χριστιανούς πιστούς σε αιρετικές δοξασίες. Οι
ιερείς έμποροι-συγγραφείς βιβλίων αποκόπτονται του εκκλησιαστικού σώματος και
αποβάλλουν την ιερωσύνη ένεκα της οποίας έγιναν γνωστοί, αλλά όπως έγραψε
διαδικτυακή φίλη: «η ιερωσύνη δεν είναι
ξυλάκι παγωτού που το πετάς μόλις το φάς».
Η παθογένεια αυτή των εμπόρων-ιερέων, η οποία
συνιστά ένα ακόμη φαινόμενο εκκοσμίκευσης στην Εκκλησία, αντιμετωπίζεται με τα
κανονικά μέσα αυτής όπως με την αποβολή από του σώματος της αυτών των δήθεν
φωτισμένων συγγραφέων-ιερέων, οι οποίοι δεν πράττουν όπως χιλιάδες ιερέων ανά
την Ελλάδα που τρέχουν να λειτουργήσουν όπου τους καλεί η Εκκλησία, να τελέσουν
κάθε μυστηριακή πράξη, να κοινωνήσουν έναν ετοιμοθάνατο, να ακούσουν την αγωνία
και τον πόνο των πιστών της ενορίας τους, να συμμετάσχουν στις λύπες και στις
χαρές όλων, που… που… που με τα λάθη τους και τα πάθη τους προσπαθούν ο καθείς
με το τάλαντο του να μεταμορφώσει και να μεταμορφωθεί εντός της Εκκλησίας και που
είναι και γίνονται σάρκα από την σάρκα του πιστού λαού και όχι καρκινώματα του
μιντιακού ψευτοπολιτισμού. Οι ιερείς πωλητές βιβλίων δεν ανήκουν στο εκκλησιαστικό
σώμα, δεν είναι οι παπάδες του λαού γιατί πολύ απλά αντιμετωπίζουν τους
χριστιανούς ως αγοραστές βιβλίων και ως αντικείμενα εκμετάλλευσης.
Το τάλαντο που έδωσε σε όλους τους ανθρώπους
ο Χριστός είπε να το αξιοποιήσουμε και όχι να το πουλήσουμε.
Δευτέρα 24 Αυγούστου 2020
Σάββατο 22 Αυγούστου 2020
Κυριακή 16 Αυγούστου 2020
Παρασκευή 14 Αυγούστου 2020
Πέμπτη 13 Αυγούστου 2020
Παναγία η ιατρός του πόνου
Ο πόνος είναι ο κοινός κλήρος όλων μας. Καθένας όμως τον αισθάνεται κατ’ ίδιο τρόπο, καθένας έχει τον πόνο του. Πολλοί επιστήμονες, φιλόσοφοι, διανοούμενοι, καλλιτέχνες, ιατροί προτείνουν διάφορα «φάρμακα» προς θεραπεία του ανθρωπίνου πόνου και την επίτευξη της ευτυχίας Άλλοι προτείνουν πλούτο γνώσεων, οξύτητα και βαθύτητα σκέψεως, φιλοσοφικό πνεύμα, καλλιτεχνικό ταλέντο, άλλοι προτείνουν απόλαυση κτημάτων και χρημάτων ηδονών και δόξας. Ο φιλόσοφος Επίκουρος συσχετίζει την ευτυχία με την ηθικότητα και την δικαιοσύνη λέγοντας ότι: « Δεν είναι δυνατό να ζει κανείς ευχάριστα, αν δεν ζει φρόνιμα, ηθικά και δίκαια, όπως και δεν μπορεί να ζει φρόνιμα, ηθικά και δίκαια, αν δεν ζει ευχάριστα ».
Αλλά τα αγαθά αυτά, τα «φάρμακα» αυτά δεν δύνανται να γίνουν κοινά σε όλους τους ανθρώπους γιατί δεν είναι όλοι επιδεκτικοί των αγαθών, εξάλλου ποιός δεν αμφιβάλλει ότι η φιλοσοφική σκέψη, το καλλιτεχνικό ταλέντο, και τα άλλα επιστημονικά αγαθά είναι κτήματα προνομιούχων πνευμάτων, και αποτελέσματα καλών όρων υγείας, περιβάλλοντος και άλλων ευνοϊκών παραγόντων; Ποιος δεν αμφιβάλει ότι η ηθική και η δικαιοσύνη είναι παράγοντες ευτυχίας και εξαλείψεως του πόνου; Η δε απόλαυση των αγαθών δεν είναι πάντοτε κατορθωτή από όλους και η ευτυχία του ενός δεν βασίζεται στην ευτυχία του άλλου, αλλά τις περισσότερες φορές στην αποτυχία και την δυστυχία του άλλου. Αυξάνει ο πλούτος τού ενός σε βάρος της ευπορίας τού άλλου, η ηδονή τού ενός σε βάρος της αξιοπρέπειας τού άλλου και γενικά εφαρμόζεται το: «ο θάνατος σου ζωή μου».
Έστω και αν απολαύσει ο άνθρωπος όλα τα αγαθά, ανικανοποίητος θα μείνει και βαθύτατο ψυχικό πόνο θα έχει γιατί η πραγματική ευτυχία πρέπει να ικανοποιεί τον άνθρωπο και να είναι κοινή για όλους Δεν πρέπει δηλαδή να είναι ανέφικτη στους πολλούς και να βιώνεται από ολίγους ώστε να συμβαίνει η ευτυχία του ενός να είναι η δυστυχία του αλλού. Πρέπει να μοιάζει με την φλόγα ενός κεριού από την οποία ανάβουμε άλλα κεριά χωρίς να μειώνεται η πηγή του φωτός. Εξάλλου κανείς δεν ευτυχεί μόνος του.
Η ευτυχία που δίνει η Παναγιά δεν είναι κάτι από τα εσωτερικά αγαθά ούτε εξωτερικά όπως πλούτος, ηδονή, δόξα. Είναι η ειρήνη μέσα στα αγαθά αυτά ή και άνευ αυτών. Αυτή είναι κατορθωτή από όλους και κοινή σε όλους. Η ευτυχία του ενός καθόλου δεν μειώνει την ευτυχία του άλλου μάλλον την αυξάνει, γιατί η χριστιανική ευτυχία εξωτερικεύεται σε καλωσύνη εκφράσεων, αγαθότητα διάθεσης, προθυμία εξυπηρετήσεως και γενικώς εφαρμόζει το αντίθετο από το : «ο θάνατος σου ζωή μου» δηλαδή εφαρμόζει το: «ο θάνατος μου ζωή σου». Μεταδίδει από την φλόγα της ευτυχίας στους άλλους χαρά και γαλήνη.
Η ευτυχία που χαρίζει δια του Υιού της η Παναγιά είναι όχι μόνο ατομική αλλά και κοινή. Ο καθένας μπορεί να βρει ιδιαίτερη θεραπεία της ανάγκης του. Υποφέρει από αρρώστια συκοφαντία, φτώχεια, εγκατάλειψη δύναται με την προσευχή του στην Παναγιά και με τη συμμετοχή του στα μυστήρια της Εκκλησίας να βρει παρηγοριά.
Ότι η Παναγιά ενδιαφέρεται για τους πονεμένους το φανερώνουν τα θαύματά της. Δύο χιλιάδες χρόνια και πλέον πέρασαν και δεν έπαυσανοι άνθρωποι να βρίσκουν την χαρά, την ευτυχία και την λύτρωση του πόνου
κοντά της και στην Εκκλησία του Υιού της.
Η πραγματικότητα αυτή εξακολουθεί μέχρι
σήμερα. Δύναται ο καθένας από εμάς να δοκιμάσει ακόμα και ως πείραμα να ζήσει
με την Παναγιά ως παρηγοριά.
